همزیستی مسالمت آمیز درندگان سیاسی

پرده ی اول (تیرماه 84): "نه" مردم به جریانات جواب پس داده ی سیاسی
اگر به حافظه ی تاریخی مان رجوع کرده و موشکافانه انتخابات 84 را تحلیل کنیم، به خوبی در می یابیم که این احمدی نژاد نبود که رأی مردم را به دست آورد...

بنابر افسانه های کهن پارسی، سالها پیش از میلاد حضرت عیسی مسیح، پیرمردی جاودان عُمر بنام «گُشتاسب» معروف به پدرِ دادرس در مملکت آریا زندگی می نمود که از حیث عدالت پیشگی شهره ی آفاق بوده و مداوم به دادرسیِ یتیمان و مساکین اشتغال داشته و همواره در خورجین مرکبِ خویش هدایایی از برای شاد نمودنِ خردسالان به همراه داشت تا در موقع مناسب و یا شب هنگام در غفلت اهالی، این هدایا را به ایشان داده و قلب کوچک این خردسالان و یتیمان را مرهمی باشد. چندی پس از فتح سرزمین آریا به دست اَلِکساندرِ رومی، وی که از برای زدودن فقر و محرومیت های ناشی از جنگ و نزاع به سرتاسر مملکت سفر می نمود، پس از شنیدنِ آوازه ی ستم پیشگی حکّام و والیان و مظلومیت اهالیِ دیار فارس و از برای مسرور نمودن قلوب مستضعفین و ایتام و نونهالان آن دیار راهیِ ملوک الطوایف فارس گردید.
مع الأسف در بدایت ورود به دیار فارس این مرد دادرس به خطا به محله ی ساحران و رَمّالانِ قوم بنی اسراییل که در آن دیار ساکن بودند و سرمایه دارانِ کاخ ساز درآمد. آن اهریمن صفتانِ شیّاد که اکسیر عشق این پیر فرزانه را خطری بس عظیم از برای سلطه ی خویش بر قلب و جهل مساکین و اهالیِ دیار احساس می نمودند و عن قریب طلسم بی غیرتی و ستم پیشگی و ستم پذیری شان بر مردم ولایت را در حال شکستن به دست با کفایتِ این مرد بزرگ می دیدند، از بهر چاره اندیشی تمام قوای اهریمنیِ خویش را تجمیع کرده و در فرصتی مناسب

...امروز راز سر به مُهرِ   گناهکارانِ عرصه ی فرهنگ و هنر و سینما رو به رسوایی نهاده و باید فریاد های دربند رهاشود. باید بدون هفت ها دیوار برلینِ بی تعهدی را شکست و دهلیز قلبمان به سمت آسمان شهامت باز شود و عقاب غیرت به پرواز در آید و همه ی حقایق تحریف شده ی تاریخ استرداد شود.
نمی دانم روزی می رسد که امثال اصغرها به جای حضور در مراسم سراسر لهو و لعب اُسکار و مصافحه با مِی نوشان اجنبی و فیلم سازانی که برای نیمه ی پایینی بدن انسان فیلم می سازند، صدای ناله ی اصغر شش ماهه را بشنوند و فرهادی ها به جای دست دادن با نسوان بازیگر غربی، دست بر تیشه برده، فساد را از سینما بزدایند؟
آیا روزی می رسد که گلشیفته ها خودشیفتگی را کنار گذاشته دوباره لباس بر تن کنند و مثل مادر شوند؟ یا روزی می رسد که پگاه های دربند، از حصار دنیای کوچکان خارج شده و به جای موزون کردن آهنگ غربی ها ساز همدلی کوک کرده، چونان کاوه آهنگر علمدار مبارزه با کفر و بی عدالتی و حقوق بشر غربی شوند؟ آیا می شود به جای سینمایی شدن اسلام روزی سینمای اسلامی ببینیم؟
و شاید انتظار گزافی است از این قرتی ها  که پرچم دار صدور انقلاب و اسلام ناب شوند، که عاشقی شیوه ی رِندان بلاکش است...

در حالی که تا عصر روز گذشته نامزدی کامران باقری لنکرانی از سو ی جبهه پایداری مسجل شده بود این خبر در آخرین ساعات شب گذشته تکذیب شد.

 سایت اصولگرای افکارنیوز نوشت: چنان‌که گفته می شود سعید جلیلی دبیر شورای عالی امنیت ملی که تاکنون علی رغم اصرار اعضای شورای مرکزی جبهه پایداری از پذیرفتن کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری استنکاف می کرده است در آخرین دیدار اعضای این شورا با وی برای نخستین بار پذیرفته که کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شود.